Het laatste beetje Australië

Allereerst, sorry voor het lange stuk de vorige keer haha. Ik wist dat hij lang was, maar had niet in de gaten dat hij zo lang was tot ik hem een paar dagen geleden op de computer zag.
We begonnen dus aan onze Great Ocean Road trip. Janine en ik zouden dit met zijn tweeën gaan doen want Rebecca bleef in Melbourne om daar te werken. Eigenlijk zouden we dus al afscheid van elkaar moeten nemen, maar we hadden Rebecca overgehaald om nog mee de Great Ocean Road te doen, yay!
We hadden een klein autootje gehuurd waar een tent bovenop zat die we 's avonds makkelijk uit konden vouwen, we sliepen dus bovenop de auto.
Ik had echt zin om weer te rijden maar was ook een beetje bang omdat je in Australië links moet rijden. Ik heb nog niet zo lang mijn rijbewijs dus was wel benieuwd hoe het zou gaan om alles anders te doen dan je gewend bent. Je knipperlicht en ruitenwisser zijn ook omgewisseld en je moet ineens met je linkerhand schakelen. Het was echt wennen en in het begin ging het ook niet helemaal soepel maar na een half uurtje krijg je het links schakelen onder de knie en gaat het allemaal wat makkelijker. Het volgende probleem kwam alweer om de hoek kijken. Je krijgt bij Wicked geen volle tank als je de auto ophaalt dus je moet zelf nog gaan tanken. We hadden bedacht om een stukje uit de stad te rijden en daar te gaan tanken. Het lampje begon al gauw te branden en de indicator waarop staat hoeveel km's je nog kan rijden met je tank gaf ook niets meer aan. De auto begon allemaal rare geluiden te maken, hij begon al langzamer te rijden en we hadden nog geen tankstation bordje gezien. Ik zag het al voor me; we hebben de auto nog geen uur en staan alweer stil langs de weg zonder benzine, stomme Europese meisjes.
Gelukkig was daar net op tijd een tankstation en konden we weer veilig op weg! We zijn een supermarkt ingegaan en hebben een hoop eten ingeslagen. Vervolgens zijn we naar een mooi kustplaatsje gereden en hebben geluncht op een heuveltje met uitzicht over de oceaan en het strand. De route begon daar pas echt. Je reed over wegen met constant bochten, dus voor mij heel leuk om te rijden. Je rijdt echt langs de oceaan af wat een heel mooi uitzicht opleverde. Ik denk dat ik dat gedeelte het leukste vond van de hele Great Ocean Road. We kwamen uit in Lorne na een van de leukste wegen die ik ooit zal rijden (ben ik met mijn korte rijervaringen al achter gekomen). Op een kaart van de road stond dat er ergens in de buurt watervallen moesten zijn. Aangezien het nog vroeg was zijn we hierheen gereden. Nadat we even de waterval gezien hadden zijn we weer naar de auto gelopen. Vond ik niet bepaald erg want er stonden zelfs bordjes dat je op moest passen voor slangen!
Voordat je bij de parkeerplaats voor de watervallen aankwam moest je een vrij steile heuvel af, deze moesten we dus ook weer op komen met ons autootje. Bij de eerste poging kwamen we halverwege tot stilstand. Bij de tweede poging kwam ik wat verder maar nog steeds niet ver genoeg haha. Rebecca nam het stuur over en heeft ons de heuvel opgekregen. Rebecca, je bent een held! En Jeroen ik hoor je al weer vrouwonvriendelijke opmerkingen maken. Dit was het laatste probleem dat we gehad hebben en we zijn er iedere keer prima mee weggekomen dus kun je je normale gevoelens onderdrukken en je broederlijke gevoelens zijn gang laten gaan en trots zijn!? :)
Na dat kleine probleempje gingen we op zoek naar een slaapplek. We hadden gehoord dat je ergens in de bossen een mooie campingplek had maar dat het wel lastig te vinden is. Het was nog steeds licht, dus gingen we op zoek. Je reed over smalle grindwegen, waar je voelde dat je af en toe grip kwijt raakte dus reed ik erg voorzichtig. Er was geen plek om te keren omdat je aan de ene kant een rotswand hebt en aan de andere kant een afgrond. Als er een tegenligger zou komen zouden we ook een probleem hebben. Gelukkig zijn we op de heen- en terugweg niemand tegengekomen. We hadden de campingplek uiteindelijk gevonden maar er was helemaal niemand en het leek ons geen prettig idee om 's nachts midden in de bossen alleen te slapen.
We kozen voor een veiligere optie, de campingplek midden in Lorne die we wat eerder al bekeken hadden. Hier raakten we toen aan de praat met een man en vrouw met een Volkswagen busje.
Er was niemand meer van de camping zelf dus als we de volgende ochtend vroeg genoeg weggingen hoefden we ook niets te betalen.
De avond hadden we doorgebracht met onze buren die dezelfde Wicked auto als ons hadden
De volgende ochtend vertrokken we op tijd, dus we hadden gratis gebruik kunnen maken van de campingfaciliteiten. Die dag zijn we verder gereden tot de 12 Apostelen. Ik had verwacht dat dit tegen zou vallen maar dat was dus absoluut niet zo. Misschien kwam dit ook wel doordat we er vlak voor zonsondergang aankwamen en er een hele mooie gloed hing. We waren van plan om de volgende ochtend met zonsopkomst weer bij de 12 apostelen te zijn, schijnbaar is dit nog mooier. We moesten een plek vinden om ergens te kamperen, aangezien het de Great Ocean Road was dachten we dat dit makkelijk zou zijn. Er was één camping in het dorp, maar deze was iets van €40 voor een plek, dat is meer als een nacht in een hostel! Dat gingen we er niet voor betalen. Er was een grote parkeerplaats aan het water, maar deze liep heel erg schuin af dus dat was met ons gammele tentje ook niet slim. Als we de volgende ochtend toch vroeg naar de 12 apostelen zouden gaan waarom dan niet al een stuk die richting uit rijden en ergens met uitzicht op de oceaan kamperen. Het was inmiddels donker toen we de andere kant uitreden. Op die weg kun je een soort zandpaden inrijden naar een soort parkeerplaatsen met uitzicht op de oceaan. Je zit wat meters boven de oceaan op een soort kliffen, als je foto's van de 12 apostelen ziet snap je wel wat ik bedoel. Dat zou dus wel een mooie plek zijn om te kamperen. Die zandpaden zijn best smal en je rijdt langs allemaal bosjes op waar je niet kan zien wat er allemaal inzit. Op de eerste paar plekken was niemand, toen we bij een echte parkeerplaats aankwamen stond er nog een andere auto. Daar zouden we dus gaan overnachten, want we wilden niet ergens alleen staan. We hadden de tent uitgeklapt en alles neergezet toen er een vos tevoorschijn kwam. Rebecca liep er op af en probeerde hem we te jagen maar hij gaf geen kik. Schijnbaar was het niet verstandig om daar te gaan kamperen dus reden we weer verder. Ik vond het op zich niet erg want ik was redelijk bang dat ik wakker zou worden met allemaal slangen in mijn bed. De ramen van de auto waren inmiddels helemaal bedekt met een laagje van dat hele dunne zand waardoor je niet goed meer kon zien. Helaas had Wicked de ruitenwisservloeistof niet bijgevuld.. Op een gegeven moment zijn we terug gereden naar het dorpje wat daar dicht bij lag, Timboon, en hebben we op een parkeerplaats bij een tennisveld de auto neergezet nadat we gevraagd hadden waar we het beste konden kamperen. We stonden schuin tegenover de politie, misschien niet de meest tactische plek maar we hebben de nacht overleefd zonder boete. Uiteraard waren we niet op tijd wakker om de zonsopkomst bij de 12 apostelen te bekijken. We zijn die dag wel de Gourmet-trail gaan doen. Dit is een route, meer landinwaarts langs verschillende lokale bedrijven met eten. Zo zijn we bij een kaasding geweest, wat stonk dat zeg! Rebecca en Janine hebben daar kazen geproefd. We zijn bij een chocolaterie geweest met de lekkerste chocola, we hebben gegeten bij een brouwerij. Ik geloof dat ze vooral Whisky hadden maar dat weet ik niet zeker. Ik reed dus heb niets geprobeerd, een verantwoordelijke bob heeft namelijk geen druppel op!
Er was schijnbaar ook een mooie route naar de cape Otway vuurtoren, hier zijn we daarna heengereden. Het was inderdaad een hele mooie weg. Je moet op een gegeven moment een weg in waar het lijkt of je een sprookjesbos inrijd. Overal zie je bomen, volgens mij eucalyptus bomen, want regelmatig staan er mensen langs de weg naar een boom te staren en foto's te maken.
Natuurlijk moesten ze er weer geld uit krijgen en moest je $20 betalen om dat parkje in te komen van de vuurtoren. We hadden nu die hele weg gereden dus gingen we er ook maar in. Gelukkig kon je deze vuurtoren ook echt in en had je een gaaf uitzicht vanaf de top. Er was ook een klein museumpje op het park, maar dat was een beetje raar want het ging over een telegraafmachine maar tegelijkertijd ook over dinosaurussen. Verder was stond er nog ergens een verhaal over een piloot en een mysterieuze verdwijning, waarschijnlijk door aliens. Dat vond ik het meest interessante van het park eigenlijk, wij allemaal geloof ik. Op de weg terug zag ik een koala een boom inklimmen, dat was de eerste keer dat we een koala ook echt iets hebben zien doen. Die beesten slapen bijna de hele dag en zijn constant high van de eucalyptus omdat de meeste eucalyptus soorten giftig voor ze zijn, dat is mij verteld tenminste. Meestal als je dus een koala ziet zit hij in een boom te slapen. Ik vond het er best vet uitzien om een koala zo te zien klimmen, dus zijn we even gestopt om te kijken. Op dat moment was hij natuurlijk in de boom en stonden we weer naar een slapende koala te kijken.
's Avonds zijn we gaan kamperen in Portland. Ik had het eten gemaakt op zo'n campingkookding, het smaakte helemaal niet slecht (ik begin er echt goed in te worden hoor).
Dit was onze laatste avond samen met Rebecca, de volgende ochtend namen we afscheid. Rebecca ging terug naar Lorne liften, het begin van de Great Ocean Road, om daar een tijd te werken. Daar is ze nu nog steeds. Janine en ik reden verder richting Adelaide. Het was heel raar dat we na 1,5 maand ineens weer met zijn tweeën waren. We konden gewoon Nederlands praten, dat hadden we de afgelopen tijd niet veel gedaan. Vaak waren het dan ook kromme Nederlandse zinnen met Engels tussendoor, inmiddels is dat verdwenen haha.
De weg vanaf dat moment was behoorlijk saai en toen snapte ik waarom ze de waarschuwingsborden langs de weg zetten. Tussendoor moesten we ook echt even stoppen want het was een lange, rechte, saaie weg. Op dat stuk kwam bijna niemand dus was dit een goed moment om Janine een beetje auto te leren rijden, want dat hadden we afgesproken. Of ik ben een goede lerares (en chauffeur) of Janine is gewoon goed, ik vermoed het eerste, maar het ging heel goed. Ze heeft zelfs doorgeschakeld en achteruit gereden. Ik denk dat ik mijn roeping gevonden heb! (Ik ben gewoon goed gr janine) We reden weer verder want de benzine begon op te raken. In het eerstvolgende dorpje hebben we getankt en ons avondeten gehaald. Aangezien het onze laatste roadtripavond was, gingen we een lekker diner maken.
We zijn naar de slager gegaan en hadden wat hamburgers en steak gekocht. We dachten dat we er zo'n $20 aan kwijt zouden zijn maar tot onze verbazing was het maar iets van $4!! Omdat we de volgende dag in Adelaide moesten zijn, zijn we vast een stuk verder gereden. We waren inmiddels in het Congoora national park, hier was de 42 mile campground. Hier was bijna niemand behalve een groep mannen met 4-wheeldrives en vishengels. We wisten niet zeker hoe ver we weer zouden moeten rijden voor een volgende campground dus zijn we daar gebleven.
We reden weer op tijd aan naar Adelaide omdat we de auto in moesten leveren en nog een stuk moesten rijden. Dit was weer een heuvelachtige weg, waarmee ons autootje af en toe wat moeite mee had. Maar we hadden het gered. Eerst zijn we vast naar Mary (tante zus) en Henk gegaan om onze spullen af te zetten. Tante zus is een nicht van papa, hier zouden we nog een paar nachtjes verblijven. Het navigatiesysteem stuurde ons midden door het centrum heen naar Wicked toe, terwijl we er op de weg naar tante zus en Henk bijna langs zijn gekomen, en dat was gewoon langs de stad af. Op een bijna aanrijding zijn we er gelukkig goed vanaf gekomen (misschien ben ik toch niet zo'n goede bestuurder). Ik genoot nog even van mijn laatste stukje rijden om even later afscheid te nemen van de auto en de komende 1,5 maand zonder auto te moeten.
We konden onze was doen en opfrissen, waarna we gingen avondeten. Tante zus vertelde ons allemaal verhalen over de familie en over haar bezoeken aan Nederland, super leuk om allemaal te horen!
Ons ontbijt bestond uit lekkere pannenkoeken die me aan oma deden denken. We konden zoveel pannenkoeken eten als we wilden.
Toen we vol zaten zijn we naar Astrid gegaan, de dochter van tante zus. Daar vertelde ze een anekdote, ik zie het al helemaal voor me. Astrid was ook een keer naar Nederland geweest toen ze 8 ofzo was, met haar zus en tante zus. Ze waren bij opa en oma toen papa en de rest daar ook nog jong waren. Papa vroeg voor welke voetbalclub ze was, of iets in die richting, waarop ze 'Ajax' antwoordde. Dat was natuurlijk een verkeerd antwoord. Er werd geschreeuwd dat ze eruit moest (voor de grap natuurlijk) maar Astrid had geen idee wat er aan de hand was en wat ze fout had gedaan want naast 'voetbal' en 'Ajax' kende ze geen Nederlands en bij papa thuis kenden ze allemaal geen Engels.
We hadden kennis gemaakt met de kinderen van Astrid en hierna vertrokken we naar Goolwa, naar Pip en Rini. Zij waren 2 jaar geleden in Nederland toen oma 80 jaar werd, als verrassing. Zij zijn dus de enigste familie in Australië waarvan ik nog echt iets vanaf wist dat ik ze ontmoet heb. Hier hebben we samen geluncht en Rini nam ons hierna mee naar Hindmarsh Island. Dit is het enigste eiland ter wereld waar je aan de ene kant zoet en aan de andere kant zout water hebt.
Met het avondeten hadden we hutspot met gehaktballen, het was zó lekker! Ik heb zoveel gegeten dat ik alleen door die maaltijd waarschijnlijk al 6 kilo ben aangekomen, maar het was het waard.
We vlogen de volgende ochtend naar Alice Springs, dus tante zus bracht ons naar het vliegveld.
Alice Springs vind ik maar een klotestad. Overal zie je aboriginals drinken en langs de weg hangen. Sommigen schooien om geld. Het is een halve spookstad en Janine en ik mochten 's avonds niet alleen over straat lopen. Als je een groep aboriginals langs de weg ziet zitten moet je oversteken. Daarnaast is het zo verschrikkelijk heet, en dan waren we er nog niets eens in de zomer.
We moesten 's middags naar het kantoor van the Rock Tour komen om wat dingen voor de Uluru trip door te nemen. Het was niet zo ver lopen maar je komt al helemaal bezweet en uitgedroogd aan. Er werd ons verteld wat we mee moesten nemen en wat we gingen doen.
Om 5.30 uur werden we opgehaald bij ons hostel. Het was 5 uur rijden voor we bij Kings Canyon aankwamen. Inmiddels was de temperatuur gestegen naar 30 graden en wij gingen een berg beklimmen. Ik zag er belachelijk uit met mijn sneakers onder een te kort broekje (sneakers staan mij sowieso niet), mijn haren zaten vast en om dat nog even mooi uit te laten komen had ik een grote hoed op. Allemaal heel praktisch, zoals het hoort natuurlijk.
Om in die hitte te klimmen was erg zwaar, maar achteraf voelde je je wel voldaan. We hebben dingen geleerd over verschillende planten, hoe de aboriginals deze gebruikten. Het zal wel lang geduurd hebben voor ze wisten welke werkingen de bepaalde planten hebben en ze deze op de goede manier gebruikten. Er was een plant die naar wiet rook, dat moesten Janine en ik als Nederlanders bevestigen.
Iedereen belandde uitgeput in de bus waarna we richting de bushcamp reden. We hadden nog een stop met uitzicht op een neppe Uluru. Op die plek konden we ook een duin oplopen waar je uitzicht had op een voormalig meer, deze was helemaal uitgedroogd. Het zand hier is trouwens rood, dus mijn schoenen waren helemaal rood gekleurd, je zag toen tenminste dat ik iets gedaan had. En voor we echt naar het bushcamp reden moesten we nog ergens hout rapen voor ons kampvuur 's avonds. Waar we het hout gingen rapen was brand geweest dus iedereen zag zwart van roet na net hout rapen. Helaas hadden we die avond geeneens een douche om dat af te wassen want we sliepen midden in de woestijn. Het was een hele vette plek om te overnachten. We moesten ons eten bereiden boven het kampvuur. Nu kwam het wel van pas dat we vrouwen van boven de 40 in ons groepje hadden. Maar met wat teamwork hadden we uiteindelijk een heerlijke maaltijd bereidt. Janine en ik waren overigens weer de jongsten van de groep, de gemiddelde leeftijd lag denk ik rond de 30. Er zaten mensen in de groep uit Spanje, Rusland, Duitsland, Hongarije, Japan, Polen en een advocate (!) uit New York (!!!!). Je kan je natuurlijk wel voorstellen dat ik haar helemaal ondervraagd heb. Een erg veelzijdige groep dus. We sliepen in swags onder de sterrenhemel. Ik keek er echt naar uit om dit te doen want schijnbaar zie je daar ongelofelijk veel sterren. Nou net weer niet toen wij er waren. De lucht was gewoon zwart met nauwelijks een ster te bekennen. De magie was er af, maar nog steeds vond ik het leuk om op die manier te overnachten. Wel een beetje akelig, maar er was nog nooit een fatale afloop door een slangenbeet geweest bij the Rock tour.
Na een hele dag in de hitte gelopen te hebben en 's avonds bij vuur gezeten te hebben, had ik wel behoefte aan een douche. De volgende ochtend hadden we de mogelijkheid gelukkig wel.
Alweer liep ik met mijn flessen water, sneakers en te grote hoed de bus in. Je moet bij iedere wandeling 3 liter water meesjouwen, waarvan iedereen uiteindelijk maar 0,5 liter opdrinkt. We gingen een track doen bij Kata Tjuta. Janine vroeg op een gegeven moment of ze mijn hoed op mocht waarop ik reageerde met 'go ahead' en Janine zei zelf 'go ahoed'. We zaten allebei zo hard te lachen terwijl we er achteraf achterkwamen dat ieder om zijn eigen grap zat te lachen en we de ander niet eens gehoord hadden. Als je het zo leest zul je wel denken dat het niet grappig is, maar op dat moment konden we niet stoppen met lachen, nu moeten we er nog steeds om lachen eigenlijk. Sneue humor. Kata Tjuta was trouwens wel vet. Af en toe best tricky stukken om te lopen met losse rotsen en stijle afdalingen maar dat maakte het ook leuker.
Na de track gingen we naar het cultural centre bij Uluru. Uluru is hetzelfde als Ayers Rock, ook wel 'die steen' genoemd. Hier was een museum over aboriginals. Dit was interessant, maar wel lastig te volgen door alle aboriginal woorden tussendoor. Nadat we daar uitgekeken waren zijn we eindelijk echt naar Uluru gegaan om het eerste gedeelte van de ronde eromheen te lopen. Ik had eerlijk gezegd niet verwacht dat het zo groot en indrukwekkend was. Ik dacht van tevoren ook dat het gewoon een steen was, maar het was wel speciaal om te zien eigenlijk. Het gedeelte wat er bovenuit steekt is al massive maar blijkbaar gaat hij nog 6 km de grond in (hij is ong. 300 m hoog). Om de dag compleet te maken hadden we ons diner tijdens zonsondergang met uitzicht op Uluru. We reden terug naar de campground met Uluru op de achtergrond terwijl we konden genieten van de Backstreet Boys! Beter kun je het niet hebben als je het mij vraagt. Deze avond was er geen kampvuur maar alsnog hebben we een leuke avond gehad met discussies over de celebritycrush van iedereen. Kom op, wie vind Liam Hemsworth nou niet leuk!?
Deze avond waren er veeeeel sterren aan de hemel. Het was onmogelijk om te slapen als je uitzicht hebt op zo'n sterrenhemel. Ik was volgens mij niet de enige die dat probleem had want iedereen zag er als een zombie uit toen we de volgende ochtend onderweg naar Uluru waren voor zonsopkomst.
Al vroeg in de ochtend hadden we de wandeling rondom Uluru afgerond. Janine en ik kwamen als eerste(!!!!) weer aan bij de bus om 9 uur. Normaal gesproken zou ik dan nog in mijn bed gelegen hebben als ik de kans had, maar nu hadden we al 12 km gelopen.
De meerderheid van de groep had een vlucht vanuit het Uluru vliegveld dus die werden daar eerst afgezet voor we met z'n vijven verdergingen naar de camelfarm. Hier hebben Janine, Mary (the partymachine) en ik op een kameel gereden. Leuk om een keer gedaan te hebben maar niet echt prettig, vooral niet toen hij ging rennen!
We hadden nog een afterparty met z'n vijven bij de bar 's avonds haha! Op de terugweg naar het hostel waren helaas allebei mijn schoenen kapot gegaan, dus die moest ik weer nieuwe gaan halen.
Gelukkig vlogen we de volgende dag naar Perth toe want ik geloof niet dat ik veel keus gehad zou hebben in Alice Springs. Marco en Marita, mijn oom en tante, stonden ons al op te wachten op het vliegveld. Zij waren toevallig op dat moment ook in West- Australië dus daar hadden we mee afgesproken. We verbleven eerst een paar nachten in Fremantle voor we echt naar Perth toe zouden gaan want blijkbaar is er niet veel in Perth te doen. Fremantle is wel een hele leuke suburb. Alles is op loopafstand, ze hebben mooie oudere gebouwen, mooie bezienswaardigheden, een leuke sfeer en leuke eettentjes. Ik heb de lekkerste appeltaart ooit gehad in Fremantle. Wat mis ik die taart zeg! We hebben een beetje rondgelopen in Fremantle en zijn uiteindelijk naar de lokale bierbrouwerij geweest en hebben een beertasting gedaan. Ik ben eigenlijk totaal geen bierliefhebber maar er zaten er wel een paar tussen die ik best goed vond smaken. We hadden nog even wat rondgelopen en zijn ons daarna op wezen frissen waarna we naar net appartement van Marco en Marita gingen, daar zijn we wezen eten. Marita kan heerlijk koken dus we hadden een lekker diner die avond.
Ik besloot de volgende ochtend weer van mijn appeltaart te genieten. Er zit appel in, dus zo slecht kan het niet zijn toch? Hierna zijn we met Marco en Marita naar het Shipwreck museum gegaan. Het museum ging vooral over het Nederlandse schip de Batavia. Hier hadden ze een gedeelte van in het museum liggen. Ongelofelijk dat ze zo'n groot schip helemaal met de hand maken in een paar maanden. En dan zinkt het ook nog eens vlak voor je land ziet. Australië is eigenlijk ook ontdekt door Nederland, niet door Engeland. De Batavia zonk dichtbij een eilandje voor de westkust van Australië. De meerderheid van de bemanning ging daar naartoe terwijl een paar anderen hulp gingen zoeken. Zij kwamen in Fremantle aan land, voordat de Engelsen voet zetten op Australië. Er zijn zelfs aboriginals met blauwe ogen en blond haar. Terwijl de Nederlanders en de Aboriginals zich aan het voortplanten waren, was er een slachtveld gaande op het eilandje voor de kust. Een van de bemanningsleden besloot dat hij wel de baas kon zijn terwijl de kapitein afwezig was. Van het een kwam het ander en uiteindelijk was de meerderheid vermoord. Gelukkig werd die machtsgrijper, ik weet zijn naam niet meer, opgehangen toen de kapitein en zijn aanhang weer terugkwam op dat eilandje. We kregen een rondleiding door het museum. Toen de gids wist dat wij Nederlands zijn eindigde ze iedere zin met 'right girls' om onze bevestiging te krijgen. Het shipwreckmuseum is heel interessant, we wilden eigenlijk de volgende dag terugkomen maar dat was er niet van gekomen. Die avond hebben we weer bij Marco en Marita gegeten en hebben we even met opa en oma geskypet.
In Fremantle hebben ze een gevangenis, deze is inmiddels niet meer in gebruik maar je kan er wel in en een tour nemen. Dit leek ons wel interessant dus hebben we 2 tours genomen. The great escapes tour, hier verstonden we alleen niets van en de gids irriteerde me dus daar was niet veel aan, daarvoor hadden we de doing time tour gedaan. Daarbij hadden we vergeleken met de tweede gids een erg leuke gids.
Er zijn een paar rare ontsnappingspogingen geweest. Een keer was er een grote brand in het gevangenencomplex waardoor de brandweer kwam. Deze paste ten eerste al niet door de poort heen en ten tweede hadden ze de sleutels in het contact laten zitten waardoor gevangenen er met de brandweerwagen vandoor gegaan zijn. Na de gevangenis zijn we met zijn vieren wat bij de bierbrouwerij wezen eten en 's avonds zijn we bij de Italiaan wezen eten als afscheidsetentje haha want de volgende dag zijn Janine en ik met de trein naar Perth gegaan.
Perth is inderdaad niet veel aan. We zijn naar Kings Park gelopen en daar hebben we een tijd doorgebracht. Dit vond ik wel mooi, maar verder is er gewoon niets doen. Hier zou ik echt niet willen wonen.
De volgende ochtend hebben we ons laatste Australische eten ingeslagen: timtams, grainwaves en lamington. Vervolgens zijn we met de bus naar het vliegveld gegaan. Het was een hele opgave om in die drukke bus naar achteren te komen met onze backpack op de rug.
Het moment was gekomen om Australië te verlaten en aan het avontuur in Indonesië te beginnen. Op het moment zit ik inmiddels in Hong Kong dus dit lijkt me een goed moment om de verhalen van Australië af te ronden.
Oh ik begin me trouwens alweer een stuk beter te voelen. Na 2 nachten mocht ik weg uit het ziekenhuis met een lading aan medicijnen. Ik heb een 17-daagse antibiotica kuur en daarna moet ik helemaal genezen zijn! Nu nog 2 daagjes Hongkong en dan gaan we alweer naar huis toe en zit ons avontuur er weer op.
See you soon!